Maria Biłas-Najmrodzka (absolwentka filologii polskiej) i Elżbieta Narbutt (dziennikarka, z wykształcenia lekarz weterynarii, dziesięć lat temu praktycznie straciła wzrok) napisały pełną ciepła i optymizmu książkę, której treścią jest zwyczajne życie — bez fajerwerków i sensacyjnych doniesień. Po jej lekturze chce się po prostu żyć pełnią życia i PESEL, który – chcąc nie chcąc – mamy w dowodzie, nie ma na to żadnego wpływu. "Bigos w papilotach" jest pierwszą częścią listów napisanych przez dwie przyjaciółki. Ich kontynuację można znaleźć w książce "Żaba w papilotach", która ukazała się nakładem wydawnictwa Czarno na białym.

Recenzja Ewy Wilk – tygodnik "Polityka"

Książka jak fiolka z pigułkami na spadki nastroju. Można uderzeniowo łyknąć całość w dwie godziny, można dawkować dowolnie wybranymi fragmentami. Bo „Bigos w papilotach” to krótkie listy dwóch kobiet, wdów w wieku emerytalnym, niesłusznie uważanym za zaawansowany, Elżbiety – dziennikarki, która straciła wzrok, i jej przyjaciółki Marii, filolożki. E tam, kobiet, dam z klasą wielką, która objawia się cechą rzadką, prawdziwie arystokratyczną: pełnym poczucia humoru dystansem do siebie samych.

Piszą sobie o potyczkach z codziennością dwie stare Bridget Jones, inkrustują te opowieści wspomnieniami i marzeniami. O książkach, mężczyznach i garach piszą, czyli o miłościach i rozkoszach życia. Nawet pieprznie momentami „Bigos” pichcą, ale na pewno nie gorzko. Zamiast goryczy z powodu przemijania, masz nieprzemijającą potrzebę życia, akceptacji świata z jego komputerami, samochodami i wiecznie zagonionymi młodymi. Masz tam kawał prawdy o czasach pokolenia, do którego należą, ale bez rozliczeń i szarpania ran.

Jeśli lektura wywołuje łzy, to z powodu zdrowej emocjonalnej mieszanki: rozbawienia, wzruszenia, filozoficznej zadumy. Gotowy materiał na scenę kameralną. Już można sobie wyobrazić, kto mógłby to wziąć na warsztat.

Maria Biłas-Najmrodzka (absolwentka filologii polskiej) i Elżbieta Narbutt (dziennikarka, z wykształcenia lekarz weterynarii, dziesięć lat temu straciła wzrok) są przyjaciółkami i od lat piszą do siebie listy, których treścią jest kolorowe życie, chociaż bez fajerwerków i sensacyjnych doniesień z gazetowych czołówek. Na pierwsze danie: kłopoty z pamięcią, nadkwasota, siwe włosy i choroba psa. Na drugie: dużo wolnego czasu i wspomnienia. A przecież świat można oswoić, co autorkom skutecznie udaje się robić. Po ich lekturze chce się żyć pełnią życia, a PESEL, który – chcąc nie chcąc – jest w dowodzie, nie ma na to żadnego wpływu. Dla autorek tematy tabu nie istnieją. Lekko chichotliwie, acz z dużą werwą komentują świat i oswajają rzeczywistość. Obie ulepione są ze słabości: do kanapy, do rodziny, do prysznica, który oczyszcza z codziennych strachów.

Już nic nie muszą: nie muszą wygłaszać poglądów i nie muszą ich nie wygłaszać, nie muszą być śliczne ani dobrze wypaść, nie muszą wypowiadać złotych myśli, ba! w ogóle mogą z zachwytem pomilczeć. Chcą natomiast: kochać, dbać o przyjaciół, pielęgnować umysł, żeby jak najdłużej cieszyć się życiem i nie być ciężarem dla otoczenia.

Cykl „Listów w papilotach” to lektura wzruszająca i prześmieszna, pozwala uwierzyć, że wiek nieodwracalnie dojrzały to nie koniec świata, lecz początek przygody.

Historia namiętnej miłości i wojny toczących się na oczach całego świata

Gdybym mogła powrócić do dawnego Hollywoodu i miała wskazać najbardziej desperacko i namiętnie zakochaną w sobie parę, wybrałabym Avę Gardner i Franka Sinatrę.

Liz Smith, dziennikarka i pisarka

Mickey Rooney ożenił się z Avą Gardner, bo potrzebował nowej zdobyczy. Artie Show potraktował ją jak głupią brunetkę, której dał listę lektur do przeczytania w czasie miodowego miesiąca. Później, po romansach z Howardem Hughesem i wieloma innymi, pojawił się Frank Sinatra.

Namiętność do Avy zniszczyła jego małżeństwo i doprowadziła prawie do ruiny. Szalony romans tej pary złamał wszelkie zasady pruderyjnej epoki. Frank zostawił żonę i dzieci, aby na oczach świata uganiać się za Avą. Stali się parą romantycznych buntowników, za którą krok w krok podążała prasa.

– Gdy Frank był w nastroju, stawał się najbardziej czarującym i uroczym mężczyzną – wyznała Ava.

Pobrali się, lecz wówczas zaczęły się kłótnie, zdrady, rozstania i pojednania. Ostatecznie doszło do rozwodu, bo uznali, że wszystko między nimi się skończyło. Ale się nie skończyło.

Nastały pełne udręki lata. Mimo że każde z nich miało wiele romansów, utrzymywali swój związek, lecz w tajemnicy. Próbowali do siebie wrócić, wszystko rozpocząć od nowa i chociaż im to się nie udało, opiekowali się sobą, aż po kres.

Historia miłości tej pary nigdy nie była w pełni zbadana – aż do teraz. „Ava&Frank: Wojna i miłość” zgłębia życie tej dwójki kultowych gwiazd i ich wieloletniego związku.

Recenzje:

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych romansem Avy i Franka. Jest w niej wszystko, czego od pierwszorzędnej biografii najgorętszej pary złotej ery Hollywood można oczekiwać: obsesja, niestabilność emocjonalna, niewierność.

„The Boston Globe”

Brady pokazuje ludzką stronę wielkiego romansu (...) To uczciwe i współczesne spojrzenie na niemal mityczną parę.

„Library Journal”

Coś więcej niż historia romansu, to wiwisekcja związku dwójki wybitnych artystów.

BookPage.com

Zbiór wróżb i różnego rodzaju horoskopów, metody wróżenia i przepowiadania przyszłości oraz określania charakteru własnego, jak i partnera. Zodiakalna kuchnia i ogród, wróżenie z runów, a także z płomienia świecy. Różnorodnie, kolorowo i rozrywkowo.

Evergreen polskiej literatury w nowym opracowaniu redakcyjnym.

Bezrobotny Nikodem Dyzma, prowincjusz z Kresów, cham i prostak, przebywa w Warszawie, szukając pracy. Przez przypadek wpada w jego ręce koperta z zaproszeniem na raut wydawany przez Prezesa Rady Ministrów z okazji przyjazdu Kanclerza Republiki Austriackiej, który ma się odbyć tego wieczoru w hotelu Europejskim. Dyzma idzie pod adres widniejący na kopercie, by odnieść list, ale adresata zaproszenia nie ma w domu – wyjechał za granicę. Dyzma po długim wahaniu, zakłada frak i idzie na uroczyste przyjęcie. Nie ma pieniędzy i jest głodny. Ma nadzieję wmieszać się w tłum uczestników imprezy i się najeść. Na raucie udaje mu sie poznać wpływowe i majętne osoby. Powoli zaczyna się oszałamiająca kariera Dyzmy: gbura i nieuka.

Żona znanego chirurga, profesora Wilczura ucieka z kochankiem, zabierając ze sobą ich kilkuletnią córeczkę, Marysię. Załamany doktor, włócząc się po mieście, trafia do podrzędnego szynku, gdzie zostaje ograbiony i pobity, na skutek czego traci pamięć. Nie pamiętając kim jest, po kilkunastu latach włóczęgi zamieszkuje na wsi u młynarza. Z czasem zyskuje sławę znakomitego znachora. „Znachor” Tadeusza Dołęgi-Mostowicza był dwukrotnie ekranizowany.

W obliczu końca świata w ludziach budzą się demony

Jankowi Szczecinie, chłopcu o nieprzeciętnej wrażliwości, i jego starszej przyjaciółce Małgorzacie, ukazuje się Bóg i przepowiada, że za 10 dni mieszkańcy Cielętnik umrą. Wieści o końcu świata szybko rozchodzą się po wsi. Ludzie najpierw przerażeni, zaraz jednak zapominają o czekającej ich śmierci – w obliczu nadchodzącej apokalipsy budzą się w nich od dawna skrywane żądze. Z każdym dniem sytuacja we wsi się komplikuje – do końca świata zostało jeszcze kilka dni, a już trup się ściele gęsto... Mieszkańcy Cielętnik uznają, że straszna przepowiednia nie może się ziścić, bo zapewne jest owocem chorego umysłu Janka. Ale jeśli nie i za 10 dni naprawdę nastąpi koniec świata? Odliczanie się rozpoczyna...

Cały czas grana w teatrach, ciesząca się ogromną popularnością, szlachecka komedia w czterech aktach Aleksandra Fredry - najwybitnieszego polskiego komediopisarza, autora sztuk teatralnych oraz do dziś lubianych bajek dla dzieci.

Powieść obyczajowo-sensacyjna, w której tle jest wojna, lata PRL-u z obrazkami przypominającymi smak lat 50. i teraźniejszość.

Lidia, postać niezwykła, łamiącą powszechnie obowiązujący stereotyp starszej pani, pełna życia, niepozbawiona kokieterii, dowcipna, przedsiębiorcza, ale także wierna w przyjaźni i czuła, jest przychylna światu i ludziom. Helena, obwarowana dystansem do wszystkiego i wszystkich, zgorzkniała, zacietrzewiona w bólu i żalu, pełna pretensji do Lidii, nieustannie szuka szczęścia. Obie – niegdyś primabalerina i diwa operowa – zmagają się ze sobą, sprzeczają, są jednak do siebie bezgranicznie przywiązane. Podążając za ich historią, cofamy się do czasów wojny, gdy jako nastolatki pozostały bez rodziny – zdane tylko na siebie. Poruszeni losem dziewczyn, poznajemy ich tajemnicę. Zaskakujący finał poraża okrucieństwem różnic pokoleniowych i... wspaniałomyślnością.

1 sierpnia 1987 roku — pod natłokiem zachodzących wokół mnie zmian oczekiwanych przez wszystkich, ale jeszcze wczoraj prawie nierealnych — poczułam potrzebę opisania obrazków ze swojego życia — we wstępie do wspomnień pisze autorka, Krystyna Gumulak (rocznik 1928, dziennikarka, żona, matka, babka i prababka). — Dręczyła mnie potrzeba utrwalenia tego, co przez lata okupacji niemieckiej i porządków władzy ludowej zostało wyparte, zakłamane i zastąpione pustymi hasłami propagandy komunistycznej. Zdawało mi się, że obok naukowych rozpraw i historycznych dysertacji (często opartych na wiedzy z trzeciej ręki) przydadzą się też słowa świadka. Po zwycięstwie Solidarności żyłam w złudzeniu względnie unormowanych porządków i odłożyłam zapiski na półkę. Życie znów spłatało jednak figla: naszą Ojczyznę próbuje wywrócić tym razem horda Kaczyńskiego. Na tym nie koniec — dokończenie „dzieła” wyprzedziła nie tylko pandemia, ale przede wszystkim spóźnione uświadomienie, że gospodarka i pazerność prowadzi ludzkość do globalnej zagłady.

Odważna i bezkompromisowa. Dziewczyna z jajami. W podróż do Hiszpanii wyruszyła, za towarzyszy mając ukochany rower, namiot i przyczepkę rowerową. Jej głównym celem było pokonanie najwyższego rowerowego podjazdu Europy, drugiego pod względem wysokości szczytu gór Sierra Nevada,czyli Pico del Veleta (3398 m n.p.m.). Oto zapis jej przygód. Uwaga! Przygód mrożących krew w żyłach!

Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie

poemat epicki Adama Mickiewicza wydany w dwóch tomach w 1834 w Paryżu przez Aleksandra Jełowickiego.

Ta epopeja narodowa (z elementami gawędy szlacheckiej) powstała w latach 1832–1834 w Paryżu. Składa się z dwunastu ksiąg pisanych wierszem, trzynastozgłoskowym aleksandrynem polskim. Czas akcji: pięć dni z roku 1811 i jeden dzień z roku 1812.

Epopeja jest stałą pozycją na polskiej liście lektur szkolnych. W 2012 była publicznie odczytywana w akcji społecznej propagującej znajomość literatury polskiej Narodowe Czytanie Pana Tadeusza.

Rękopis Pana Tadeusza od 1999 znajduje się w zbiorach Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. W 2014 został wpisany na Polską Listę Krajową Programu UNESCO Pamięć Świata.

(źródło: wikipedia.pl)

Romans wszech czasów w nowym opracowaniu - lektura, która nigdy się nie nudzi. Dla panien, pań i matron!

Sięgnij też po dalszą historię biednej guwernantki i bogatego ordynata opisaną w cyklu „Saga rodu Michorowskich” autorstwa Anny Rohóczanki.